Op zondag 28 oktober is het dan zover, de eerste SSCXNL Cup Cross van dit seizoen. Ik sta vroeg op om op mijn gemak te kunnen ontbijten en het weerbericht te checken. De voorspellingen zien er goed uit. Het heeft licht gevroren, maar met een beetje geluk waaien alle regenbuien over zee voorbij. Kortom, niet te vergelijken met de omstandigheden van de cross in Delft van vorig seizoen.
Dankzij de sterke wind mee kom ik vroeg aan bij ’t Delfse Hout. Toch ben ik niet de eerste. Jelle is al druk bezig zijn gloednieuwe All City Nature Boy uit te laden. ‘Met tubes!’ benadrukt hij.
Zoek de tien verschillen.
We wachten op de andere deelnemers. We verwachtten een groot deelnemersveld uit Den Haag en omstreken, maar als we Rien met slechts zijn collega Gregory aan zien komen, weten we hoe laat het is. Goed, het zal de pret niet drukken.
We nemen met zijn vieren de route door en pijlen de richting met enkele lintjes uit. Dit jaar hebben we een strook asfalt aan de route toegevoegd en een stuk langs het water met drassig gras en boomstammen, vlak voor de fameuze trap.
Weer terug aangekomen bij de start op het asfalt vragen we passerende wandelaars het startsein te geven. Ik sta samen met Gregory op de eerste rij. Rien en Jelle op de tweede.
Al snel schieten Rien en Jelle naar de kop. Het wordt direct duidelijk dat zij om plek 1 en 2 zullen gaan strijden. Ik passeer Gregory bij de trap en rijd zo hard als ik kan verder.
Het parcours ligt er dankzij de nachtvorst snel bij. De meeste modder is opgedroogd, alleen het stuk bij het water is drassig en tricky. Op sommige plekken ontneemt de dikke laag gevallen bladeren het zicht op de ondergrond, wat soms voor verrassingen zorgt.
In de tweede helft van de race rijdt Rien lek en maakt hij – volgens eigen zeggen – een spectaculaire fietswissel en leent zo de fiets van Gregory die al eerder af stapte.
Ook Jelle heeft een keer pech, hij gaat in, wat misschien wel het lastigste bochtje van het Delfse Hout is, hard onderuit. Toch brengt dit zijn eindzege niet in gevaar. Na een uur racen zwaai ik bij de finish als eerste Jelle en daarna Rien binnen.
De eeuwenoude materiaaldiscussies.
Direct na de finish worden verhalen uitgewisseld over de race en gebaald dat er niet meer deelnemers waren. Er worden plannen gesmeed voor dit blog en er wordt natuurlijk een bescheiden hoofdprijs uitgereikt.
Na de goede voornemens gaan we ieder onze eigen weg. Ik fiets met een dikke glimlach en de middagzon op mijn gezicht terug naar Rotterdam. Moe, modderig, maar vooral heel erg voldaan.
De hoofdprijs. Heerlijk Belgisch gerstenat.